A teraz poznajcie Tima van Ordena, witariana od dwóch lat, który po przejściu na surówki zaczął uprawiać sporty i wygrywać z dużo młodszymi od siebie zawodnikami.
Druga część tutaj. Znalezione na www.vitalmania.pl
Historia Paula Nisona urzekła mnie również.... oczywiście fakt, że napisał książkę którą teraz naturalną koleją rzeczy próbuje sprzedać powoduje u mnie automatyczne włączenie się zasady ograniczonego zaufania. Mówcą jednak jest dobrym, porywającym i dowcipnym dlatego warto w wolnej chwili posłuchać co ma do powiedzenia.
Przyznam, że w pewnym momencie surowa dieta zafascynowała mnie na tyle, że sama zdecydowałam się poeksperymentować. Niestety u mnie transformacja na te odżywianie nie przebiegała pomyślnie. Próbowałam zrobić to z dnia na dzień, co okazało się nie do zrealizowania w moim przypadku... ale to inna historia.
OdpowiedzUsuńI choć jestem zwolenniczką surowej diety, przeraża mnie fanatyzm niektórych propagatorów.
Wciąż jeszcze szukam, czytam i eksperymentuje.Wierzę, że idea dobra jest, ale wątpię czy oby na pewno dla wszystkich.
Ja z powodów zdrowotnych (nadszedł czas oczyszczenia) przeszłam na surowe kilka tygodni temu. Co prawda czasem zdarza mi się przemycić coś przetworzonego, ale głownie jem surowe. Co za kolosalna różnica! Masa energii, zero zmęczenia, ospałości. Nie wiem jak będzie jesienią/zimą. Ale póki co korzystam z tego co ofiarują nam warzywniaki w lecie i jestem zachwycona:)
OdpowiedzUsuńBomba!
OdpowiedzUsuńMi to się nawet zdarza biegać dwa razy dziennie, rano i wieczorem, gdy jem tylko surowe. Energii w brud się pojawia i jakoś trzeba spożytkować :P
Osobiście mam cichą nadzieję, że surowa dieta zrewolucjonizuje świat, i ludzie zaczną ją stosować w celach prewencyjnych, zapobiegając różnym chorobom!
Zobaczymy :)